Miljaar Sjeraar: "Ode aan De Roeje"
Twaalf van de veertien tellende voetbalseizoenen uit zijn profcarrière trok hij de kar bij MVV. De overige twee seizoenen heeft hij de varkensstal uitgemest in Helmond, om daarna weer terug te keren bij de club waar het allemaal begon: 'MVV'. Ik heb het dan over Sjoerd Winkens alias "De Roeje".
Zijn bijnaam is geen scheldnaam, ook geen kleinering zoals John Bannier dat ooit beweerde tijdens een interview, het is in mijn ogen een erkenning van de strijdlust van die roodharige linksback waar je op kunt bouwen. Als het publiek in de Geusselt zijn haarkleur vanaf de tribune liet galmen, dan wist je dat hij de boel onder controle had, dan wist je dat hij de poortwachter was in dit duel. Als Arnold Schwarzenegger en Red Sonja (uit de gelijknamige speelfilm) een kind zouden hebben gekregen, dan was dat gegarandeerd Sjoerd geweest. Rotsvast, gedegen, trouw en vooral strijdlustig. Hij kon wel tegen een stootje, of dat nu een confrontatie was met een speler of een vuistslag van een jaloerse Volendamse supporter, Sjoerd krabbelde wel weer overeind.
Hij was een linksback met het lichaam van een centrale verdediger, maar dat wilt niet zeggen dat hij niet in zijn element was. Het tegendeel zelfs. Ging je het duel als voetballer met hem aan dan kwam je hem gegarandeerd twee keer tegen. Dieptepasses van de tegenstander ving hij door zijn lengte, met gemak op. Was hij in balbezit dan zocht altijd naar de voetballende oplossing, het liefste natuurlijk met zijn linker been. Soms glipte een Afrikaans sprintwonder wel eens langs hem, maar met getimede slidings en een goede lichaamsbalans probeerde hij die dreiging van zijn tegenstander op te vangen. En vooral in zijn jongere jaren, stoof hij langs de zijlijn op naar voren als de gelegenheid zich voordeed om een voorzet te kunnen geven. Ook al was de tank bijna leeg, hij gaf alles, tot diep in de laatste minuten van het duel.
Miljaar Sjeraar: "Jelt ist nichts"
Wie had dat gedacht? 'De Trots van het Zuiden' die zich niet te trots voelt om bejaarden hun spaargeld af te troggelen. Nu de degradatie van Roda JC eindelijk een feit is zitten ze als vliegen op de stront achter de duiten van Nol Hendriks aan. De mediageile 'Lommelekriemer' die graag vanaf de wal de stuurlui corrigeert, weet niet hoe snel hij zich onder zijn uitspraken moet uitlullen. Want ook al begint zijn gezondheid na te laten, hij beseft volgens mij dondersgoed dat zijn financiële injecties niet genoeg zullen zijn om deze luchtbel te redden.
Nu is het de harde kern waar hij voor vreest, volgende week is het weer een andere smoes om onder zijn verplichtingen uit te komen. En ze volgen hem allemaal als een Messias in Kerkrade. Ze zouden zelfs hun eigen kinderen aan hem schenken als het moest. Want 'Ome Nol redt ons wel. Ome Nol weet het allemaal beter'. De man die zoveel van Roda houdt, dat hij graag de naam in FC Limburg wilt veranderen. En om dat te vertellen liep hij zelfs met een kogelvrijvest de grasmat op. Dat Sef Vergoossen, de zelfbenoemde directeur van FC Limburg, meekomt is allemaal geen probleem meer bij onze oosterburen. Nee, Nol redt ons wel. De man die via allerlei constructies twee velden zaait en drie velden oogst. Die in de jaren negentig deze club zo heeft opgeblazen, dat ze naast hun schoenen zijn gaan lopen. Het werd allemaal zo vanzelfsprekend dat Kerkrade een voetbalstad was. Het sloeg zelfs over op de gemeenteraad. Die manie ging zelfs zover, dat toen Nol de buit binnen had, de gemeenteraad de kapitaalinjecties van hem ging overnemen.
Miljaar Sjeraar: Maatschappelijk Onverantwoord
Wat een ellende. Wat een rampseizoen was dit. Er zijn nog vijf wedstrijden te spelen, het is nog mogelijk om een prijs te pakken. Maar niets, helemaal niets kan bij mij die sportieve teleurstelling wegnemen. Geen enkele thuiswedstrijd bereikte dit seizoen een memorabel hoogtepunt. Alleen de winst tegen Ado gaf mij een sprankje hoop, maar dat werd weer snel neergesabeld door de amateurs uit Cuijck. Niets, maar dan ook helemaal niets was aantrekkelijk aan MVV dit seizoen. En ik vreet mijn seizoenkaart op als er komende maand toch nog een prijs wordt gepakt. Want met deze inconsistente ploeg lijkt dat praktisch onmogelijk.
Waar is toch die strijd gebleven. Die over mijn lijk mentaliteit op het veld, dat al die jaren zoveel kwaliteit verbloemde. De interactie met het publiek, de Angelside-tribune die zich massaal liet horen als de aanvoerder opkeek de mensenmassa in. De Boschpoort tribune die in canon de Angelside deed volgen. Hoe anders is dat nu, geen 'oeh', en geen 'aah' komt meer van de tribunes af. De 'Och jeh' mentaliteit van het veld, lijkt te zijn overgeslagen op het publiek.
En dan vraag ik me serieus af, waar is MVV in godsnaam mee bezig. Ik heb altijd een duidelijke scheidingslijn getrokken tussen de Maatschappelijke Vereniging en de voetbalclub. Maar gezien de zeer slechte sportieve uitstraling die al anderhalf jaar het gezicht van MVV is, begin ik nu oprecht te twijfelen aan de prioriteiten binnen deze club. Er wordt al anderhalf jaar een wanproduct voorgeschoteld waar je misselijk van wordt, een product dat niet bindt, niet behoudt, laat staan verkoopbaar is. In dat anderhalve jaar van sportieve tegenslag heb ik van het bestuur nog geen kreet gehoord over een constructieve oplossing voor dit probleem. En als die er was, dan was die ook zo weer weg (Maic Sema). Binnen mijn eigen kringen is zeker de helft van de MVV supporters medio december afgehaakt , zelfs mensen met een seizoenkaart, onder met het motto: 'het is niet meer om aan te zien." En gelijk hadden ze, het was ook niet om aan te zien.
Tevens gaat er al anderhalf jaar het gerucht rond, dat MVV vorig seizoen niet mocht promoveren omdat de organisatie er niet klaar voor was, de voorzitter zou dit hebben bevestigd op klein Geusselt. En dit zou de reden zijn geweest voor het vertrek van Trost. Normaliter zou ik deze praatjes afdoen als fabeltjes. Maar je gaat zoeken naar een plausibele verklaring voor wat je iedere week voor de kiezen krijgt, zelfs deze bijna absurde geruchten begin je te geloven. Onbegrijpelijk dat een team twee uiterste kan laten zien, de ene week voetballen ze over vijf schijven. Terwijl ze compleet een maand later nog geen pass meer kunnen geven over vier meter. De wind zit in de voetbalsport niet altijd in je rug, maar laat zien dat je alles geeft. Ga strijdend ten onder, dan ga ik teleurgesteld, maar tevreden naar huis. Maar het blijft maar voortduren. De tribunes raken steeds leger, en dat raakt me, vooral de leegte en stilte is confronterend in het stadion. Want je weet hoe het allemaal was en kan zijn.
Miljaar Sjeraar: 'Los Mer Joa Aof'
Je wordt hier van de ene in de andere emotie gestort. Als ik een vrouw zou zijn geweest, dan was ik hierdoor waarschijnlijk vier keer per maand ongesteld. Van een rampseizoen naar een stukje opleving, helemaal uit het niets, ongelooflijk. Ik heb van de week eindelijk weer eens mijn vreugde dansje kunnen doen sinds december 2012 en dat voelt goed moet ik zeggen. Daar mag hopelijk meer van komen. Smeets was bij ieder doelpunt de afgelopen reeks een belangrijke pion, zo niet de belangrijkste samen met Fidel in de goal. En eerlijk is eerlijk, wat een geweldige metamorfose heeft hij ondergaan, op deze manier geniet ik als ik hem zie. Het hele team trouwens dat een verdienstelijke serie heeft neergezet. Niet dat ik op de zaken vooruit wil lopen, maar dit kan alsnog een fantastisch seizoen worden. En dat hoeft niet alleen aan die elf man op ons veld te liggen.
Onze buren in het oosten kampen namelijk met sportieve problemen. Ze proberen spreekwoordelijk een Boeing aan de grond te zetten zonder vliegervaring. Ze rammen op elk knopje, maar hoe harder ze duwen, hoe steiler ze zakken. En ik ben niet het type mens dat groeit van afgunst, dat kan genieten van het leed van anderen of hiermee aan de haal gaat. Ik ben ook geen Calimero die de wereld die groter is dan hemzelf verafschuwt. Maar Roda JC heeft dat speciale plekje in mijn hart gekregen door zichzelf minachtend op te stellen naar de buitenwereld. Het is een club met de arrogantie en ondankbaarheid van een diva. Een voetbalclub die zich diep nestelt in de eigen gemeenteraad en hiermee alle natuurlijke barrières waar een BVO in Nederland mee kampt van de tafel veegt. Oftewel Rechter, Officier, Advocaat, maar nooit het slachtoffer zelf. Met een suikeroom die in de jaren negentig over de rug van 'The People's Republic of China' miljoenen in dat luchtkasteel heeft geduwd (ja ik weet het, wij staan (helaas) ook nog een deel in het krijt bij hem). In de biologie noemen ze dit een 'Symbiose' en er blijft altijd een organisme achter dat iets minder profijt heeft gehad aan de samenwerking, en geloof me maar, dat is niet Nol Hendriks in zijn rol als spelersmakelaar.
Miljaar Sjeraar: Fuck Sports
Waar is toch dat zilveren lijstje gebleven dat om de Jupiler League heen zat. Dat beetje waardering waar men jarenlang op heeft moeten wachten, totdat de televisieomroep SBS6 de rechten in het verleden kocht en de competitie eindelijk op televisie werd uitgezonden. Van dat stukje waardering is in mijn ogen niets meer over sinds Fox Sports de rechten heeft overgenomen van RTL. Als je een samenvatting wilt zien van je club dien je een abonnement af te sluiten, tenzij je er genoegen mee wil nemen om een paar dagen te wachten totdat de exclusiviteit op de beelden vervalt. Een samenvatting op de website of tijdens de uitzending is niets meer dan een terugblik op de doelpunten, zelfs een mooie actie of een doelpoging is voor de regie totaal onbelangrijk. Zo lijkt het voor de neutrale toeschouwer of iedere winnaar meteen ook de terechte winnaar was. Tenzij de jeugdelftallen in beeld komen, dan wordt er wel een minuutje bij gemonteerd met kansen. Vroeger, voor het digitale tijdperk, kon ik daar nog begrip voor hebben dat je vierduizend kilometer filmrol moet opslaan van al dat gestuntel in de eerste divisie. Maar tegenwoordig is het een kwestie van een paar drukken op de knop en je hebt de boel gemonteerd en opgeslagen, zonder dat je een loods aan filmarchief nodig hebt.
Die goede ouwe tijd met Edward van Cuilenborg op de destijds spiksplinternieuwe Tokkie zender SBS6. Met dat overgenomen tweedehands decor van een Russische porno producent, compleet met het tafeltje waar Natalija Love ooit met haar benen wijd op heeft gelegen, voor hen te bevredigen die kampen met ernstige Science Fiction fantasieën. Nee, het decor was echt retro te noemen, maar ze brachten het leuk. Dit was eindelijk de eerste stap richting een volwaardige competitie. Clubs zoals FC Emmen werden neergezet alsof het FC Barcelona in wording was (toen nog een top vijf ploeg), iedereen vreesde de ploeg op basis van hun montage en presentatie. Je kreeg een overzichtelijk beeld van de competitie. Oud voetballer Jan Bruin werd wekelijks neergezet alsof hij de blanke Balotelli van de competitie was. Iedere week was wel iets spectaculairs in de highlights. Helaas werd niet altijd alles uitgezonden, alleen het linker rijtje werd als belangrijk beschouwd, later trad daar gelukkig verandering in op. Maar in mijn ogen is toen het begin gezet om een waardevolle competitie te creëren. Waar het vroeger normaal was dat je voor de landelijke media in de vergetelheid raakte als je de drempel van de eredivisie had verlaten.