Miljaar Sjeraar: “The city that sleeps”
De tranen vlogen over de wangen bij menig kunstzinnig ingestelde inwoner van Maastricht, toen bekend werd gemaakt dat de culturele hoofdstad van Europa, het met cultuur overgoten Leeuwarden is geworden. Het winnen van deze prijs zou volgens de eigen politici een enorme boost hebben gegeven aan de werkgelegenheid voor onze stad. Huub en Gilbert die nu nog genieten van hun welverdiende bijstandsuitkering zouden aan de slag kunnen gaan als extravagante modekoningen op de catwalk van de Brusselse Poort. Bep en Truus die zich al jaren als vrijwilliger inzetten voor hun altijd gezellige naaiclubje, konden nu eindelijk het grote toneel gaan bestijgen van de bekende Franse modehuizen. De elfde van de elfde had zich zelfs kunnen ontpoppen tot een mondiaal event. Maar het mocht allemaal niet zo zijn. Blijkbaar schuilt in Leeuwarden het nieuwe Parijs.
Het ging om een bedrag van tachtig miljoen euro die kon worden besteed aan de verbetering van de kunstzinnigheid in de stad. Twintigmiljoen euro van dit bedrag kwam uit de portemonnee van de Limburgse belastingbetaler. Met deze donaties zou de bevolking kunnen genieten van de prullaria die werden aangeschaft om menig kunstenaar net die extravagante look te geven die hun expressie en inbeeldingsvermogen zo hard nodig heeft. Er zou vanuit het conservatorium een nieuwe vrachtlading aan narcistische singer-songwriters kunnen komen die hun nieuwe vierkwartsmaat ten tonele willen brengen, gefinancierd met genoeg overheidssubsidie, dat zelfs een privé concert in Klevarie rendabel was. En als je volgens mij als inwoner het bonnetje zou declareren van de graffitispuitbus, kreeg je zelfs extra subsidie voor je ‘vandalisme’ onder de Noorderbrug. Dit allemaal onder het mom ‘cultuur’. Want één stenen kunstpik achter de vitrine is natuurlijk veel te monotoon.
Nee, het klinkt allemaal mooi die gesofisticeerde laklaag die de gemeente over de stad probeerde te smeren. Maar ga alsjeblieft terug naar je corebusiness als stad en dat is de eigen Industrie. Dat had in mijn ogen altijd Plan A geweest moeten zijn. Maastricht heeft vier Vogelaarswijken, waar de werkloosheid de pan uitrijst. Die mensen hunkeren naar één ding en dat is een goed betaalde baan met weinig eisen. Deze mensen gaan niet met een roze zonnebril op het vrijthof staan, om hun innerlijk kind te herontdekken en hun ego te laten stralen. Die hebben rekeningen te betalen en gezinnen te onderhouden. Steeds maar weer laat de gemeentepolitiek zien dat het meer bezig is met de wereldburgers, dan met de problematiek in de eigen stad. En dan vind je het nog gek ook dat MVV amper sponsorgroei heeft de afgelopen jaren.
Als je ziet wat een armoede de Beatrixhaven momenteel uitstraalt, vooral als het gaat om bedrijven die zich bezighouden met productie. Dan vraag ik mezelf af waar er in de stad nog plaats is voor ‘de arbeider’. Het kanaal vanaf de Noorderbrug lag vroeger vol met bedrijven die ‘iets’ aan het produceren waren en samen met Luik had je toch een mooie industrie waar iedereen zijn boterham kon verdienen. Nu is het een uitgestorven grasvlakte, dat nog een bestemming moet krijgen. (Maar ze weten natuurlijk ook wat er bij Limmel in de grond zit). Natuurlijk is door de afname van de industrie de luchtkwaliteit van Maastricht verbeterd, maar door de uitstoot van je buursteden krijg je toch de uitstoot binnen. Het enige verschil is, is dat daar wel de euro’s binnen komen. Terwijl Maastricht het moet hebben van de dagjesmensen die in de binnenstad vertoeven. Die vorm van commercie komt amper langs MVV.
Het lijkt ook wel of men in Maastricht andermans helden eert en geen oog meer heeft voor de eigen geschiedenis. Onlangs werd door Burgemeester Hoes de nieuwe naam van de tunnel bekend gemaakt. ‘De Koning Willem-Alexander Tunnel’, op de chat van MVVfans ook wel het KWAT-JE genoemd. De beste man zit nog geen jaar op de troon, heeft nog geen veldslag gewonnen en het enige wat hij tot nu toe gedaan heeft, was de vliegen wegslaan in de goudenkoets. Maar wat krijgt de beste man: een tunnel met zijn naam erop. Een tunnel die notabene door een voormalig oorlogsgebied loopt, een gebied waar veel Maastrichtenaren de dag voor de bevrijding in 1944 door bombardementen om het leven zijn gekomen. Noem het dan toch gewoon de ‘Old Hickory Tunnel’, dan eer je tenminste de mensen die hun leven gaven om deze stad uit handen te krijgen van de Duitsers. Nee Onno, dat doe je toch echt verkeerd. Ik heb nochtans bewondering voor de traditie van het koningshuis in dit land, maar de rol van koning is in mijn ogen een ceremoniële rol, die iets vertelt over de geschiedenis van het land. Totdat de dag weer aanbreekt dat de Nederlander te paard met zwaard, met de koning voorop, ten strijde moeten trekken richting het gevaar aan de horizon, vind ik niet dat je iemand, die tot op heden (al is het diplomatiek) nog niks voor deze stad heeft betekend, zoveel eer in de schoenen moet schuiven.
Overigens waren dit soort eerbetogingen aan andermans iconen/helden in het verleden nog veel absurder. Ik heb John F. Kennedy nog nooit de woorden “Iech bin unne Mestreechteneer” horen zeggen. Maar toch werd er een complete brug naar hem vernoemd, terwijl dit de president van de Verenigde Staten was, die niet eens wist waar Maastricht lag. Andermans leed was genoeg om een brug hier te bouwen met zijn naam erop, terwijl er genoeg weldoeners in de stad hebben rondgelopen die nog geen lintje hebben gekregen.
Wordt alsjeblieft wakker Maastrichtse gemeenteraad en zorg er eens voor dat er werkgelegenheid komt voor het gros van de eigen bevolking. Maak het voor ondernemers aantrekkelijk om zich te vestigen in deze stad, zodat er extra werkgelegenheid kan worden geschept. En hou eens op met die vriendjespolitiek en geef je infrastructuur de naam die het hoort te krijgen. Bij onze concurrenten in Sittard en Kerkrade zijn ze in mijn ogen (nu) wel op de goede weg, ze bouwen een voetbalstadion en laten de winkels en uitgaansgelegenheden ertegenaan groeien. Eén goede infrastructuur met meerdere mogelijkheden, waarbij de sluikreclame van iedere onderneming, - alsmede de voetbalclub- de hele dag van ‘s morgens vroeg, tot ‘s avonds laat in gebruik is door de bevolking. Dan hoef je nog amper de stad vol te plakken met reclame. Maar zelfs dat is teveel gevraagd voor het stadbestuur om hier eens een bestemmingsplan voor te schrijven. Nee verdeel het maar lekker allemaal op, zodat elke geworven euro de provincie wordt uitgeschoten, via een franchise of een culturele hoogoven. Maar gelukkig heeft Leeuwarden (“The City that never sleeps”) het wel allemaal daar in de Friese polder, cultuurstad en eredivisie voetbal!
- - houtengerard