Miljaar Sjeraar: De grote ontsnapping ?
Maastricht, januari 2014. Het is zeven uur 's ochtends en mistig. De douw trekt uit de grond van het trainingscomplex Klein Geusselt. Je hoort het houtwerk in de verte kraken. Het klinkt alsof een driemaster de woeste ijszee trotseert, de nagels die het ambachtelijke plankwerk bij elkaar dienen te houden geven nog een laatste klik. En dan is het stil. Je hoort twee kraaien in de boom met elkaar vertellen over die andere Kraay die vaak met zijn jas gooit en wat die met dat clubje van die rood-witte raaf heeft gedaan. Je hoort wat takken breken en een hoopje bladeren wordt door de wind opgepakt en over het asfalt van het lege parkeerterrein verplaatst. De kou en de mist geven me een gevoel van onbehagen. 'Wat is dit oord?' vroeg ik mezelf af. Plots als een donderslag bij heldere hemel drong het tot me door, ik stond op een massagraf. Het trainerskerkhof van het betaald voetbal. De plek waar dromen en werkelijkheid elkaar te lijf gaan.
Het paardengraf in Borgharen valt in het niet als archeologen dit grootschalige slachtveld compleet met houten monument zouden ontdekken. Tientallen namen komen in me op, van zowel ex-voetballers als ex-trainers, die hier tegen de wand moesten staan. Dit vroege industriële bouwwerk dat refereert naar de glorieuze dagen van triomf en overwinning is een gedenksteen die in mijn ogen verwijst naar die grote gevechtsarena om de hoek, maar waar allang niet meer gestreden wordt. Dit macabere duistere oord herbergt een land waar een koning niet op de troon wilt zitten. Een koninkrijk waar degene die het volk wilt leiden, als eerste op het hakblok belandt, zelfs als een lakei zijn werk niet goed uitvoert. Waar een woedende menigte vogelvrij is, omdat ze de beul bij naam kennen. Tiny Ruijs heeft helaas 'die oude bekende vloek van kasteel de Geusselt' moeten ervaren.
Volgens de lokale folklore zou in dat kleine kasteel 'De Geusselt' tussen die hoge gewassen een baron hebben gewoond, die een enorme hekel had aan sport en carnaval. Iedere winter, rond het einde van het jaar, als de wijzers op zijn geliefde kasteel het twaalfde uur aanduiden, kwam de vloek tot leven. Er zijn zelfs verschillende getuigenverklaringen afgelegd door mensen die hem sinds de 21e eeuw meerdere malen gezien hebben tijdens de carnaval. Hij nam altijd wraak op de motivatie van die heidense sportclub die zich in de tuinen van zijn kasteel in de loop der jaren had genesteld. De tennisvereniging liet hij overigens vreemd genoeg wel ongemoeid, waarschijnlijk door de gravel. Die legende kan waarschijnlijk natuurlijk ook puur toeval zijn geweest doordat die gebeurtenissen zo vaak voorkwamen. Want hoe kunnen elftallen identiek zo slecht presteren terwijl ze generaties uit elkaar liggen. Je zou, als je niet naar de begroting kijkt, bijna in het bovennatuurlijke gaan geloven.
Miljaar Sjeraar: Support your Locals
December staat weer voor de deur. De maand met de drie feestdagen, die het bourgondische uit den Limburger halen. Een maand vol vreten, zuipen en 'sjaggernere' over het verplichte ritueel met de schoonfamilie. Een maand waarin je niet meer je hond kunt uitlaten, zonder thuis te komen met kruidsporen op je jas of een verschroeide vacht. Een maand waar felicitatie en amputatie hand in hand gaan. Wensen en verwensen het beste in de mens bovenhalen. En menig orthodontist gouden dagen beleeft zodra de taaitaai weer in de schappen ligt.
Voor de ondernemers breekt een gouden eeuw aan. Kinderen die het laatste beetje bijstand uit de portemonnee van moeders weten te grijnen, ten faveure van de speelgoedzaakeigenaar. Bakkerijen en slagerijen die de hongerige en hebberige proberen te voorzien in hun behoefte. En natuurlijk de restaurants die eindelijk de vriezer eens kunnen leegmaken, hun keukenplaag onder een Franse naam kunnen opdienen en de flessen wijn kunnen serveren, die al in de kelder lagen voordat ze het monumentaal pand betrokken. 'Business is good' in december. Maar hoe krijg je het profijt van die commercie bij de voordeur van MVV, vraag ik me af.
Afgelopen maand zijn er door supporters van MVV initiatieven ondernomen om ervoor te zorgen dat het begrotingstekort van de club wordt teruggedrongen. Inmiddels is er gezamenlijk meer dan tienduizendeuro opgehaald. Een heel mooi bedrag, maar helaas niet genoeg om het begrotingstekort van drie ton weg te werken. Ik ben me toen gaan afvragen, "Wat kun je nu nog meer doen als supporter?". En toen kwam ik eigenlijk steeds bij het verstoorde proces uit. Het hart van de club, de sponsoren van MVV.
Miljaar Sjeraar: Veer Matse MVV
Zet de oude plaat van Johnny Blenco maar weer op, want het is weer zover. Het is tijd om de club te matsen. Math Niël, de componist van zowel het supporterslied, als het clublied van MVV zong het altijd zo mooi. Zijn songteksten die nog stammen uit de tijd dat men dacht bij Borgharen van de aardbol af te vallen als men te diep in de maas stond, vertellen een verhaal dat een gebeurtenis in de geschiedenis in beeld brengt, die zich tot op de dag van vandaag, alsmaar lijkt te herhalen. Teksten die de hedendaagse problematiek bij de Maastrichtse voetbalclub, tot op de aders weet te raken. Of de club nu zonder veld, stadion of geld zat, zijn woorden blijven altijd relevant: “En al mooste veer auch beleeve, Dat 't neet zoe good zouw goon - M.V.V. blijf toch bestoon - Zing noe mèt, dat ze lang maag leve Hoera Viva! Veur roed en wit ! veur M.V.V. HIEP HEI !!”
Weer viel er afgelopen maand een tegenslag te incasseren. MVV kwam met een financieel negatief resultaat naar buiten in haar persbericht. De teleurstelling was zoals verwacht groot hier op het forum. Je verwacht het natuurlijk niet, na zo’n goeie periode van groei, maar ergens ben je er wel bang voor. Het is een strijd te noemen van meer dan een eeuw om bestaansrecht, afgewisseld met roemruchtige jaren, magere jaren en een ontzettende overlevingsdrang, die gefundeerd is op een enorme laag aan trots. Een zeer terecht gevoel van trots, want het gemeenschappelijk goed waaruit de club bestaat, is opgebouwd uit talloze levenswerken van medewerkers, spelers, vrijwilligers en supporters die dit MVV gevormd hebben. De club met dat prachtige logo en tenue, sfeervol, doch verouderd stadion en passionele liederen die van een avondje Geusselt een nostalgisch volksfeest kunnen maken. Twee werelden die allebei een totaal ander perspectief hebben en soms op elkaar botsen, zoals afgelopen maand weer eens het geval was.
Miljaar Sjeraar: “The city that sleeps”
De tranen vlogen over de wangen bij menig kunstzinnig ingestelde inwoner van Maastricht, toen bekend werd gemaakt dat de culturele hoofdstad van Europa, het met cultuur overgoten Leeuwarden is geworden. Het winnen van deze prijs zou volgens de eigen politici een enorme boost hebben gegeven aan de werkgelegenheid voor onze stad. Huub en Gilbert die nu nog genieten van hun welverdiende bijstandsuitkering zouden aan de slag kunnen gaan als extravagante modekoningen op de catwalk van de Brusselse Poort. Bep en Truus die zich al jaren als vrijwilliger inzetten voor hun altijd gezellige naaiclubje, konden nu eindelijk het grote toneel gaan bestijgen van de bekende Franse modehuizen. De elfde van de elfde had zich zelfs kunnen ontpoppen tot een mondiaal event. Maar het mocht allemaal niet zo zijn. Blijkbaar schuilt in Leeuwarden het nieuwe Parijs.
Het ging om een bedrag van tachtig miljoen euro die kon worden besteed aan de verbetering van de kunstzinnigheid in de stad. Twintigmiljoen euro van dit bedrag kwam uit de portemonnee van de Limburgse belastingbetaler. Met deze donaties zou de bevolking kunnen genieten van de prullaria die werden aangeschaft om menig kunstenaar net die extravagante look te geven die hun expressie en inbeeldingsvermogen zo hard nodig heeft. Er zou vanuit het conservatorium een nieuwe vrachtlading aan narcistische singer-songwriters kunnen komen die hun nieuwe vierkwartsmaat ten tonele willen brengen, gefinancierd met genoeg overheidssubsidie, dat zelfs een privé concert in Klevarie rendabel was. En als je volgens mij als inwoner het bonnetje zou declareren van de graffitispuitbus, kreeg je zelfs extra subsidie voor je ‘vandalisme’ onder de Noorderbrug. Dit allemaal onder het mom ‘cultuur’. Want één stenen kunstpik achter de vitrine is natuurlijk veel te monotoon.
Miljaar Sjeraar: De hoofditems
In Syrië vielen de gifgasbommen uit de lucht terwijl wij ons op het forum druk liepen te maken over een paar rookbommetjes. Luxe problemen in de eerste wereld, natuurlijk niet zo dramatisch als een gescheurd nageltje voor Paris Hilton of dat spontane vluchtelingenkamp voor de Apple Store op de dag dat de nieuwe iPhone uitkomt. Maar voor ‘De MVV supporter’ was (is) dit wereldnieuws. Een gebeurtenis die een stadion bijna tot tranen bedwong. Als dan ook nog de president himself het veld betreedt met de woorden: “Dit willen wij niet meer” dan hou ik de haartjes op mijn arm niet meer in bedwang. Nee, dit was niet het dieptepunt van MVV, dit was ook niet de revolutie part: XVII, dit was allemaal brood onnodig. Maar daar is genoeg over gezegd op het forum de afgelopen weken, ik hoop dat men vooruit gaat kijken en dit hoofdstuk afsluit. Een mooi begin daarvan is gezet tijdens de (kunstmatige) derby tegen Venlo. Waar twee supportersgroepen met een rijk verleden een mooie ambiance hebben neergezet. Dat geeft je als supporter enorm veel vertrouwen dat er nog ‘mogelijkheden’ zijn voor MVV. Mogelijkheden zoals groei, sfeer een ambiance. Ik hoop dat die eenheid een blijvertje zal zijn in de Geusselt.