(column: 15/10/2012)
Miljaar Sjeraar: Uit de commode
Met dit onderwerp heb ik niet de intentie om iemand te kwetsen of te beledigen. Het is mijn zienswijze op het maatschappelijke probleem genaamd 'homo acceptatie in de voetbalsport'.
MVV is aan het trachten een veilige plek te creëren voor homoseksuelen binnen de voetbalsport. Een seksuele voorkeur die binnen onze maatschappij gedoogd wordt tot een bepaalde grens. Zo mag het genoemd worden, erkend worden, maar als het op handelingen aankomt, staat het niet gelijk aan de vrijheden van heteroseksualiteit. Voor mijn gevoel ligt die grens bij 'openbare speekseloverdracht' tussen twee mannen. Het is niet dat ik deze mensen hun vrijheid niet gun, ik stoor me namelijk ook aan de groepen hetero's die elkaar aan het aflebberen zijn in het water van Thermae 2000 in Valkenburg, terwijl ik gewoon wil bubbelen. Bij iedere bocht die omga krijg ik het gevoel dat ik onderdeel ben van het voorspel. Vooral als de vrouw je gewoon over de schouder van de man strak aankijkt tijdens het aflebberen. En dan denk ik bij mezelf ' De bordjes verboden te lebberen hier zijn blijkbaar niet spannend genoeg..'
Maar goed, die hele afkerende reactie bij het beeld van twee mannen, voelt als een soort opkomend oerinstinct van de mens, de man, de krijger, waar ik toch een paar procent DNA van geërfd heb.
De oer-man deelt namelijk zijn territorium niet met andere mannen, zeker niet zo dichtbij. Hij zoent ze niet, hij knuffelt ze niet, hij verjaagt ze met een knuppel en speelt niet met de knuppel van een ander. Hij verkent bergen en dalen, velden en terreinen, maar de grot van de buurman is 'not done'. Want het is riskant om liefde te hebben met een andere krijger, omdat die andere krijger ook voor zichzelf kan zorgen en kan grijpen naar jouw macht. Mannen jaagden in groepen, natuurlijk ook wel eens op een vrouw, dit was voornamelijk de taak die een man droeg, naast zijn eigen macht. In sommige culturen kan een man meerdere vrouwen bezitten. Mij lijkt het logisch dat vanuit deze evolutie, de vrouw moest wennen aan de onderlinge strijd in het domein van de man. Seksuele lusten zullen natuurlijk ook meespelen als de man lange tijd op jacht was. Daarom denk ik dat het beeld van twee zoenende vrouwen minder afkerend overkomt bij een heteroseksueel persoon, dan twee schurende mannen.
In de huidige tijd waar wet en regelgeving 'het jouwe' beschermt, vervagen deze krijgslusten. De vrouw emancipeert en contribueert zonder 'beperkingen' mee aan de huidige 'inhoud' van de samenleving. Waardoor er allerlei veranderingen optreden. De man moet opeens gaan praten over een onderwerp dat hij altijd gewend was ver van zich af te schuiven. Namelijk zijn gevoelens en gedachten. En later ontstond hierdoor mijn ras, de 'half-man'. De man die met zijn gezin op de bank zit, meehelpt met koken, boodschappen doet en boer zoekt vrouw meekijkt...
Voetbal mag dan niet zo oud zijn als de oermens, maar het roept wel die oude krijgers-gevoelens bij de man op. Bij een man is niets heiliger dan zijn eer, zijn domein en aanzien. Op een voetbalveld, waar de bal het hert is, de arbitrage de dorpsoudsten en het publiek de onderdrukte dorpsbewoners, worden de messen geslepen in het heetst van de strijd en komen de tanden tevoorschijn. Iedereen moet er klaar voor zijn, de gevoelens gaan de ijskast in en de gedachten moeten op één lijn worden gezet. Niets is mannelijker dan in het blote kostuum, samen onder de stomende douche te staan. Stampend in elkanders schaamhaar en voetschimmel. Het delen van elkaars shampoo leidt meteen tot een argwanende, doch controlerende blik van de mede-douchegebruikers. Als blijkt dat alles op een inschattingsfout berust, dan zakt de defensieve en gespannen houding onmiddellijk. Klopt de constatering wél, dan vloeit de douche onherroepelijk stilzwijgend leeg en ontstaat er een gênante situatie.
Ik vind het goed dat MVV deze gênante situaties wilt voorkomen, zeker gezien het feit dat homoseksualiteit meer gelijkheid verdient en minder vrijheidsbeperking. Maar ik heb er mijn vraagtekens bij. Vooral gezien de lichamelijke reactie bij heteroseksuele mannen. De angst bij de voetballers in het kleedlokaal, is dat er onder het douchen begeerlijk naar hen gekeken wordt. Naakt douchen is iets intiems, men kijkt niet naar elkaars 'Frankfurter'. Men houdt oogcontact en het onderwerp blijft duidelijk. Het openbaren van iemands homoseksualiteit in die groep slaat meteen een brug tussen de vriendschap en hechtheid binnen de groep. Een gevoel van wantrouwen zou ik het willen noemen. Elk onderwerp dat vroeger duidelijk was om die eenheid te bewaren, zorgt er nu voor dat er steeds om een verduidelijking moet worden gevraagd. Het resultaat is dat men buiten de groep wordt geplaatst en de wereld van de speler met de homoseksuele gevoelens instort.
Ik ben van mening dat je door het te noemen, het probleem helemaal niet oplost. Het is allemaal al genoemd. Er zijn al allemaal aanpassingen gedaan voor het geven van vrijheid in onze maatschappij. Men moet ook kijken naar die oerinstincten, die zich niet zomaar laten overschrijden door het alleen bij naam te noemen. Het is een verwerpingsmechanisme dat optreedt als de man de controle verliest over de situatie. Ik, als die man, accepteer homo's en hun gevoelens, hun dromen en angsten. Maar als ik ermee geconfronteerd wordt op seksueel vlak, kan ik de lichamelijke reactie van het samenknijpen van mijn slokdarm niet bedwingen. Ik verlies controle over de eigen realiteit, en wegkijken van die wereld is dan mijn primaire reactie. Mijn intentie is niet om te beledigen, het is voor mij moeilijk om de begeerte die ik bij een vrouw heb, te plaatsen bij een man. Een man is harig, heeft geen gladde kamelenborsten, beschikt niet over een koraalrif tussen de benen en heeft ook geen smeltende ogen. De hele schedelbouw is anders, waarbij de jukbeenderen van de vrouw ook voor de nodige hormonale afleiding zorgt binnen mijn systeem.
Dan denk ik bij mezelf 'Zouden homoseksuelen dezelfde lusten en begeerten voelen als heteroseksuelen? En op welke vlakken focust die aantrekkingskracht zich?' Dit zijn onderwerpen waar maatschappelijke voorlichting komende generaties hard aan moeten werken, om het taboe over homoseksualiteit uit de wereld te helpen. Ik hoop voor iedereen die lid is van een voetbalvereniging dat hij of zij zich geaccepteerd voelt en zichzelf kan zijn. Het uit de kast komen kan grote gevolgen hebben en is in praktijk niet zo luchtig als het genoemd wordt. Ik denk ook dat de aanpak tegen racisme door de KNVB, vele malen sneller kan worden bestreden dan dit onderwerp, omdat je niet alleen een cultureel probleem aanpakt, maar ook een redenatie in de psyche van de mens.
Nogmaals, mijn intentie is niet om iemand te beschadigen, maar zeggen wat men denkt leidt vaker tot een oplossing, dan om het taboe heen praten. Het is verschrikkelijk om de cijfers te zien van het aantal zelfmoorden gerelateerd aan dit onderwerp. Maar ik denk dat het zegenen van het onderwerp, niet de beperkingen kan doorbreken binnen het voetbal. Het resultaat kan zelfs veel erger uitpakken, dan dat men besluit de seksuele voorkeur voor zich te houden. Dat is iets wat iedereen voor zichzelf moet bepalen, maar laat het nooit ten koste gaan dat je moet kiezen tussen of het voetbal, of je eigen bestaan.
– Houtengerard