Miljaar Sjeraar: “Oeh René!”
“Oeh René!” schreeuwde Yvette in de klassieke televisie serie Allo Allo altijd naar haar geheime minnaar, de Franse café- eigenaar René Artois, die tevens onderdeel uitmaakt van het verzet in deze satirische serie die zich afspeelt tijdens de tweede wereldoorlog. Het zijn precies diezelfde woorden die door mijn hoofd schieten als ik terugdenk aan de afgelopen drie seizoenen van MVV die onder leiding stonden van die andere René, René Trost.
René kwam niet van het café en was al zeker niet onderdeel van het verzet. Verre van dat zelfs, hij kwam uit het Ripuarisch deel van Limburg, rechtstreeks uit de stal van onze minst geliefde voetbalcollega’s. De zwart-gele club waar hij al een verleden had als speler. Ik kan het me nog goed herinneren toen zijn komst hier bekend werd op het forum, ‘het was hoog verraad vanuit het bestuur’, ‘de invasie uit het oosten was een feit’, ‘MVV zal nooit meer hetzelfde zijn’ etc.. Drie jaar later lach je hier om, maar ik zal je eerlijk bekennen dat ik ook bang was dat er een dubbele agenda achter zat. Vooral omdat op dat moment MVV geen tegenslag meer kon hebben of het was gedaan met de club. Een uitgerekende kans voor de concurrentie om toe te slaan.
Trost stond voor een immense opgave, hij moest MVV behoeden voor degradatie want de club moest vanwege financieel wanbeleid met een achterstand van acht punten aan de competitie beginnen. Niet veel trainers zouden aan deze uitdaging begonnen zijn, ook Ernest Faber niet die -nog voordat de inkt droog was- zijn contract heeft laten vernietigen.
Wat het voor Trost nog lastiger maakte was in mijn ogen het feit dat hij als nieuwe trainer van MVV geen inbreng had in het aankoopbeleid. Het was dat seizoen knip en plakwerk om überhaupt een elftal op het veld te krijgen. De spelers die nog een doorlopend contract hadden en dit wilden uitdienen, moesten hun vertrouwen in de werkgever terug zien te winnen. Het was gewoon zo onbeschoft hoe men met de zekerheid van spelers en hun gezinnen was omgegaan door het vorige bestuur, dat je al kon spreken van een vertrouwensachterstand.
Hij kwam als trainer van het nieuwe MVV voor meerdere problemen te staan. Motivatie, Financiële onzekerheid en dan nog eens de sportieve achterstand waarmee je begint. Toch belette hem dat niet om voor het trainerschap te gaan en weer betekenis proberen te geven aan het Maastrichtse voetbal.
Als je niet zou weten dat deze man het trainersdiploma voor betaald voetbal op zak heeft, zou je hem zo als maatschappelijk werker de achterbuurt in sturen om een paar hangjongeren te bekeren van de cannabis. Want dat vaderlijk uiterlijk heeft hij mee, zeker als hij zijn befaamde stoppelbaard op de wangen heeft staan.
Qua persoonlijkheid kun je hem wel de tegenhanger van zijn voorganger noemen. Hij praatte nooit eromheen, dus geen -het is dus zo en gewatblieft- maar gewoon meegaan met het resultaat. Open en eerlijk toegeven dat een wedstrijd slecht was en pas op het podium kruipen als de buit binnen is. Dat sierde hem als trainer vind ik. Vooral omdat er de afgelopen drie jaar momenten zijn geweest waarbij er meer hooi op de vork genomen had kunnen worden, dan –zoals de tijd had kunnen uitwijzen- de steel uiteindelijk had kunnen dragen.
Als supporter kijk ik tevreden terug op zijn werk de afgelopen drie jaar. Het eerste jaar was het meest beladen seizoen die ik als MVV supporter heb mogen meemaken, met name de onverwachte momenten zoals het behalen van de nacompetitie en het klimmen uit de afgrond zijn prachtige herinneringen. En vooral het langzaam weer gaan beseffen dat er nog toekomst is voor betaald voetbal in Maastricht zijn prachtige fases waar je als supporter van mee kunt genieten. Maar ook de individuele momenten zullen bij mij altijd in het geheugen gegrift staan. Zoals de rush van Jonas ‘Onslow’ Olsen die -zoals zangeres Sita dat ooit zong- loskwam van de zwaartekracht en vanuit het eigen zestienmetergebied de complete RKC defensie uit het veld liep en de wedstrijd besliste. Notabene tegen het kampioenselftal van dat jaar. Vooral de reactie van Trost in de dug-out op zijn doelpunt, vond ik prachtig om te zien. En natuurlijk niet te vergeten de twee grote mijlpalen die behaald zijn in Eindhoven en Emmen, de periodetitels. Met als klap op de vuurpijl de erkenning bij de samenvattingen de dag erna dat het voetbal weer leeft in Maastricht.
Het wisselbeleid van Trost was opmerkelijk te noemen. Bijna al zijn wissels waren doorslaggevend in het eindresultaat. Maar helaas veranderde niet alles in goud, vooral het laatste half jaar. Wat ik ook nooit begrepen heb is dat hij jonge gedreven spelers liet invallen diep in blessuretijd. Daar is het conflict met de jeugdspeler Bah ook door ontstaan in mijn ogen. Spelers van die leeftijd gaan met grote dromen het veld op. Dromen om hun idolen te evenaren en niet om de scheidsrechter een hand te geven en zweetloos te gaan douchen. Al zijn ze dertig jaar en staan ze door hun ervaring met beiden voeten op aarde, dan nog wekt dit bij iedere speler irritatie op. Ik vind dat Trost dit toen anders had moeten aanpakken. Los van het misschien moeilijke karakter van de speler. De afwezigheid van een tweede elftal voert die frustratie alleen nog maar op.
Buiten dit smetje heeft hij het in mijn ogen fantastisch gedaan bij MVV. Zelfs boven alle verwachtingen. Na de doorstart in 2010 had ik me alweer neergelegd bij een herhaling van de geschiedenis, doelloos in het rechterrijtje en op de banken gaan staan als Telstar in eigen huis verslagen werd. Maar we hebben uiteindelijk gewoon drie jaar meegedaan in het linker rijtje met een bescheiden begroting, we mochten zelfs even proeven hoe het voelt om op de kampioenszetel te zitten. De Play-offs waren uiteindelijk een brug te ver, maar de brug halen is voldoende erkenning dat je als club ambities hebt om te groeien.
Niets dan lof voor René en zijn team hiervoor. Hij kwam hierheen om een verzakte fundering omhoog te trekken maar hij laat bij zijn vertrek een compleet huis achter waar alleen nog maar kleine afwerkingen aan ontbreken. Een prestatie die ik als MVV supporter nooit meer zal vergeten, zeker gezien het vertrouwen die hij had in een club die op een dieptepunt zat. Alleen jammer dat dit nooit beloond werd door de stad zelf. Goed, het voetbal was niet (altijd) oogstrelend, maar ik had toch op zijn minst gehoopt dat die zogenoemde slapende reus eens één keer zijn ogen open deed, al was het maar op basis van de stand op de ranglijst. Maar het mocht helaas niet zo zijn.
Waar ik ook blij om ben is dat we sinds lange tijd weer eens een trainer hebben gehad die via de voordeur de Geusselt verlaat. Geen zakdoekjes, geen kunstwerken op asfalt, geen fans die handtekeningen door het hek terug willen geven aan de trainer, geen mediacircus met een worstelende voorzitter, maar zakelijk netjes uitelkaar met een voldaan gevoel. René en Co, als supporter van deze club, bedankt voor de fantastische tijd die ik heb mogen beleven als supporter. Oeh René, Merci!
-houtengerard