MVV algemeen

StPieter96 schreef : Stop toch eens met die jeugdspelers de hele tijd de hemel in te prijzen. Hij heeft net een aantal keren gescoord tegen een amateurploeg en daarbuiten nog helemaal niks laten zien toen hij echt de kans daadwerkelijk kreeg. Dit is echt niet onze verlossende spits !

Mooie eerste bijdrage: hoera, weer een positivo erbij! Wie prijst dan onze jeugdspelers de hemel in? Nee, Kostons zal ongetwijfeld nog veel moeten leren. Maar 11 goals scoren tegen welke club dan ook is niet verkeerd. Dan laat je toch zien dat je een 'scorend vermogen' hebt. Geef Kostons eens een kans en brand hem niet meteen af...

Speciaal voor Jacques, de man waarmee ik zou speeddaten als ik geen hetero en getrouwd zou zijn geweest:

De beleving van een positivo:

Ik ga al sinds 1995 naar MVV kijken. Mijn eerste wedstrijd was in het laatste halve seizoen van Roberto Lanckohr, die toen in de winterstop de overstap maakte naar Fortuna. Ik heb daarna natuurlijk de promotie meegemaakt, drie seizoenen groepsverkrachting in de eredivisie, de degradatie (2000), daarna de mentale degradatie (01 en 02). Daarna kwam de kleine wederopstanding, gevolgd door de Twilight Zone waarin we nu zitten. Ik heb niets meegemaakt van de succesjaren, ik heb MVV altijd beleefd als de underdog. En als je me vraagt wat is de mooiste periode van MVV vond, dan ligt die niet in de eredivisie. De mooiste periode is de periode waarin toen de nieuwe sfeergroep "De Ultras" een stukje identiteit brachten aan de club, MVV kreeg een vorm voor mij toen, een culturele identiteit in de vorm van liederen en exposure. Dit ging hand in hand met wat er op het veld gebeurd. En dat stukje nalatenschap wordt nog steeds ontstoken op dezelfde manier. Echter, ontsteekt er al bijna drie jaar niks meer. (incidenten daargelaten)

Ik ben altijd met de gedachte het stadion ingelopen dat iedere wedstrijd een mijlpaal is. Een stap dichter naar succes. Soms één stap terug en dan weer twee vooruit. Steeds maar weer begrip hebbende voor de broze financiële situatie waaruit een comeback gemaakt moest worden. Dat creëert begrip en perspectief. Echter sinds vorig seizoen zijn we al die mijlpalen voorbij gelopen en staan we voor mijn gevoel stil op een doodpunt. Zie het als een berg beklimmen, na jaren van klimmen bereik je eindelijk de top, om er dan achter te komen dat je pas onderaan op een plateau voor een andere berg staat en weer een stukje afgedaald moet worden. Nu is dat voor een positivo als ik geen ramp, zolang je maar het gevoel hebt dat er wordt aangezet naar de volgende klim. Echter, is er geen pad te bekennen, het enige wat er gebeurd is dat er tenten worden opgezet als basiskamp. Dit is voor een ras optimist als mij moeilijk te verkroppen, aangezien de reisleider verwijst naar de brochure waarin staat dat we toch echt gaan klimmen deze reis, terwijl we voor mijn eigen beleving toch echt stilstaan.

Maar dat is natuurlijk hoe een positivo dat ziet. Een optimist zal altijd nieuwe mijlpalen creëren als het resultaat hem niet bevalt. Je kent ze vast en zeker wel, van die mensen die getrouwd zijn met een kreng, maar nog steeds smoorverliefd zijn op die jeugdherinnering van haar. En ook al brengt ze je naar hel en terug, 's avonds wordt er een potje bier opengetrokken en dan is alles weer goed. Een kletskeszoeper zal blijven genieten van dat laatste druppeltje bier en haar blik voordat hij gaat slapen ook al ontneemt ze hem al zijn plezier in het leven. Een positivo zal in dit geval de scheidingspapieren gaan aanvragen en een "Blijf van mijn lijf" huis zoeken en een goede advocaat. Die kan die knop niet omzetten, die heeft teveel zelfmedelijden (of respect), het is maar hoe je het ziet.

En op dat punt bevind ik me nu. Ben ik hier nu naar een voetbalclub aan het kijken waar ik smoorverliefd op ben, maar die eigenlijk geen bestaansrecht meer heeft? Of loop ik een stadion binnen waarbij de hoofdact niet het voetbal is, maar fungeert als een inzuip-locatie voor de aanstaande kroegentocht tijdens het weekend. Of een vluchtoord om aan de toezicht van de vrouw des huizes te ontsnappen? Klopt mijn beleving en de verwachtingen die ik heb wel? Is het niet erg dat die spelers op het veld al drie jaar geen bal in de ploeg kunnen houden? Terwijl ik dat vroeger wel heb gezien. Dat "Mie Leef Mestreech" al wordt ingezet bij een wedstrijd die eindigt in een gelijkspel? Of dat er 90 minuten geroezemoes van de tribunes komt, waarbij vroeger altijd wel een beetje gezongen werd? Is dat echt een verkeerde beleving, een verkeerde herinnering? Zijn die mensen niet ziek van een nederlaag na afloop? We worden met 0-4 afgedroogd in in eigen huis, raken geen pepernoot, en toch barst het feest los na het laatste fluitsignaal bij de nieuwe generatie. Ben ik nu een dramaqueen? Of werkt het langetermijngeheugen bij mij wel? Of moet ik het juist beleven via het korte? Allemaal vragen die je doen twijfelen of MVV wel jouw club is, of überhaupt nog een club is. Ik ga voor het voetbal naar de Geusselt en om trots te zien wat het collectief op het veld presteert. Om de identiteit van je geboortestad en de herinneringen die je daar hebt liggen. Voetbal is zelfs niet mijn hoofdhobby, ik volg geen eredivisie, ik volg geen internationaal voetbal, muv de finales van de Champions League en het WK. Ik volg alleen MVV, en de afgelopen drie jaar doet gewoon pijn aan je ogen, en de lat ligt hier helemaal niet hoog voor wat ik wil zien.

Ik zit eraan te denken om volgend seizoen geen seizoenkaart meer te nemen, maar losse wedstrijden uit te zoeken, aangezien het toch niet meer uitmaakt wat er tussen de hoofdacts gebeurt, aangezien niemand zich meer lijkt te bekommeren om de ranglijst. Alles wordt gewoon per wedstrijd beleefd zo lijkt het. Tegen die tijd zie ik persoonlijk wel hoe sterk de liefde nog is, of er weer mijlpalen komen of nog beter een compleet functionerende betaald voetbalclub. Ik ben geen successupporter, ik zit al bijna 25 jaar op mijn stoeltje, ik heb Supusepa gezien, ik heb Roel Buikema gezien, Rick Plum, Dave Hollanders, en een keeper die met een keukentrappetje bij een corner de zestien uitkwam, want anders kwam hij niet aan bij de bal of de lat, en iedere wedstrijd geroemd werd voor zijn derde helft (vd. Ban). Maar dit MVV lijkt gewoon een eindeloze lus te worden, een situatie waarin MVV financieel zo gedegradeerd is dat het amper profs kan aantrekken en daar heb ik echt geen zin meer in. Ik hoop dat komend seizoen het licht anders gaan schijnen en mijn hoop ligt bij het nieuwe commerciële team.

En ik denk dat meerdere positivo's dit zo zullen beleven. En natuurlijk is dit een kwestie van beleving en persoonlijkheid. Een voetbalclub vaart wel bij ééngezindheid. Daarom is het voor de optimisten en pessimisten belangrijk om op één lijn te zitten. Daarom stel ik ook voor om alleen bier te schenken bij een voorsprong van de thuisploeg. Dan zitten we allemaal op één lijn.

(Persoonlijke mening, niet representatief voor elke negatievo.)

BOCA schreef : Tja, sommigen vinden de megalomane miljoenensalarissen van het hedendaagse voetbal dan misschien verwerpelijk, anderen vinden het aan het lijntje houden van jonge spelers om misschien één of twee maanden (een klein) salaris uit te sparen minstens even moreel verwerpelijk. Maar het bekt zo lekker om als excuus te gebruiken dat wij niet (kunnen) meedoen aan de gekte.

Dit is precies wat ik bedoelde. (Ook al vind ik het mooi om de beleving van de anderen hierover te lezen en hun standpunten achter hun verhaal rondom MVV. Dit argument laat precies zien wat ik bedoel. )

Als een optimistisch gezind persoon het resultaat niet bevalt, dan veranderen zij de gehele criteria zodat deze wel bevalt. Als een pessimistisch gezind persoon het resultaat niet bevalt, verlangen zij alleen een concrete oplossing. De optimist houdt bij iedere gebeurtenis geen score bij, de pessimist doet dat wel. Misschien dat daar het verschil in beleving zit. (In het midden gelaten wat de beste is.)