Miljaar Sjeraar: De grote ontsnapping ?
Maastricht, januari 2014. Het is zeven uur 's ochtends en mistig. De douw trekt uit de grond van het trainingscomplex Klein Geusselt. Je hoort het houtwerk in de verte kraken. Het klinkt alsof een driemaster de woeste ijszee trotseert, de nagels die het ambachtelijke plankwerk bij elkaar dienen te houden geven nog een laatste klik. En dan is het stil. Je hoort twee kraaien in de boom met elkaar vertellen over die andere Kraay die vaak met zijn jas gooit en wat die met dat clubje van die rood-witte raaf heeft gedaan. Je hoort wat takken breken en een hoopje bladeren wordt door de wind opgepakt en over het asfalt van het lege parkeerterrein verplaatst. De kou en de mist geven me een gevoel van onbehagen. 'Wat is dit oord?' vroeg ik mezelf af. Plots als een donderslag bij heldere hemel drong het tot me door, ik stond op een massagraf. Het trainerskerkhof van het betaald voetbal. De plek waar dromen en werkelijkheid elkaar te lijf gaan.
Het paardengraf in Borgharen valt in het niet als archeologen dit grootschalige slachtveld compleet met houten monument zouden ontdekken. Tientallen namen komen in me op, van zowel ex-voetballers als ex-trainers, die hier tegen de wand moesten staan. Dit vroege industriële bouwwerk dat refereert naar de glorieuze dagen van triomf en overwinning is een gedenksteen die in mijn ogen verwijst naar die grote gevechtsarena om de hoek, maar waar allang niet meer gestreden wordt. Dit macabere duistere oord herbergt een land waar een koning niet op de troon wilt zitten. Een koninkrijk waar degene die het volk wilt leiden, als eerste op het hakblok belandt, zelfs als een lakei zijn werk niet goed uitvoert. Waar een woedende menigte vogelvrij is, omdat ze de beul bij naam kennen. Tiny Ruijs heeft helaas 'die oude bekende vloek van kasteel de Geusselt' moeten ervaren.
Volgens de lokale folklore zou in dat kleine kasteel 'De Geusselt' tussen die hoge gewassen een baron hebben gewoond, die een enorme hekel had aan sport en carnaval. Iedere winter, rond het einde van het jaar, als de wijzers op zijn geliefde kasteel het twaalfde uur aanduiden, kwam de vloek tot leven. Er zijn zelfs verschillende getuigenverklaringen afgelegd door mensen die hem sinds de 21e eeuw meerdere malen gezien hebben tijdens de carnaval. Hij nam altijd wraak op de motivatie van die heidense sportclub die zich in de tuinen van zijn kasteel in de loop der jaren had genesteld. De tennisvereniging liet hij overigens vreemd genoeg wel ongemoeid, waarschijnlijk door de gravel. Die legende kan waarschijnlijk natuurlijk ook puur toeval zijn geweest doordat die gebeurtenissen zo vaak voorkwamen. Want hoe kunnen elftallen identiek zo slecht presteren terwijl ze generaties uit elkaar liggen. Je zou, als je niet naar de begroting kijkt, bijna in het bovennatuurlijke gaan geloven.
"De trainer is dood, lang leve de trainer" wordt er normaliter in dit scenario geroepen op het MVV forum. Maar dit jaar is er geen namen-storm, maar wordt het plakken en lijmen en roeien met de riemen die je hebt. Dit jaar wordt waarschijnlijk het jaar van de afrekening zoals velen al beseffen gezien de berichten. Het jaar van de grote ondergang, of misschien wel de grote ontsnapping. De componist Elmer Bernstein heeft daar een mooi lied over geschreven, het wordt vaak gezongen door het publiek tijdens Engelse interlands. "The Great Escape" , de soundtrack van de gelijknamige filmklassieker. Een verbastering van dit lied hoor je vaak op de tribunes bij MVV. In mijn ogen typerend voor de doelstelling die MVV zowel op sportief als financieel vlak zal moeten volbrengen, het ontsnappen aan de negatieve financiële en sportieve resultaten met een grandfinale op de jaarafsluiting. De eerste horde is al gemist in het bekerduel, dus de makkelijke uitweg bestaat niet meer.
Als we trouwens Gerdo van Grootheest, de groene botanische linksbenige politicus van het socialistisch front, moeten geloven verandert MVV komend seizoen in een zwemvereniging. Aangezien hij en zijn partij voorstander was om het Geusseltbad te gaan gebruiken als vervanging voor die prachtige driemaster die nu op het trainingscomplex drijft. Het wordt dus extra opletten dat men niet de toekomstige trainer in het zwembad verzuipt. Maar liever zwemmerseczeem tussen de tenen, dan splinters in de voeten natuurlijk. Alleen weer typerend dat je als club in deze gemeente niet zelf de hoofdvoorziening bent. Als club zit je in de spreekwoordelijke 'pikkenhoek' wat betreft de mogelijkheden, je kunt als club van niemand iets eisen omdat je geen middelen hebt om zelf een alternatieve oplossing te creëren. En als de druk zo gaat blijven worden opgevoerd met negatieve berichtgevingen in de media, dan kan de archivaris binnenkort de laatste en definitieve druk van het jaarboek gaan uitbrengen. Zeker als je dan ook nog een rechtszaak durft aan te spannen en het geduld op de proef gaat stellen van schuldeisers die -ook al heb je impulsief hun voorgeschoteld contract getekend- juridisch volkomen in hun recht staan. Dan zie ik helemaal een kat in het nauw die rare sprongen maakt.
Liggen de mooiste jaren van deze club nog in verschiet of is dit het einde van de rit? Dat zijn vragen waar ik mezelf iedere dag mee confronteer als ik thuis langs dat ingelijste MVV shirt in de gang loop. Zou dit schilderij mijn eerste overstap zijn naar de wereld van antiek, of blijf ik gewoon lekker bij kitsch en IKEA? Sportief valt er misschien nog heel wat te herstellen als er een goede serie wordt neerzet. En vooral als de thuiswedstrijden voor eigen publiek worden gewonnen, dan zou dat het aantal toeschouwers kunnen verbeteren. Maar ik ben vooral benieuwd hoe dit bestuur het tij wilt gaan proberen te keren, want elke vanzelfsprekende oplossing kent meerdere dilemma's en het begint met het liquiditeitsprobleem.
Persoonlijk ben ik klaar met MVV als het reddingsplan niet mocht lukken (met wel een knoop in mijn maag). Ik heb de afgelopen jaren genoeg IKEA spullen zien sneuvelen tijdens het weekend, dus ik zou liegen als ik zou zeggen dat het me allemaal niks doet. En het is geen pretje om steeds maar weer met dezelfde dozen te sjouwen, een uur in de file te staan op dat overvolle parkeerterrein, tussen de Hollanders en Duitsers die deze spullen wel duurzaam willen gaan gebruiken. En natuurlijk de schaamte om steeds maar weer die IKEA Family pas op de toonbank te moeten leggen, zodat ik het typenummer van die FLÖPSA bovenplaat los kan bestellen of het boutje van de hanglamp. Ja ik weet het daar zijn cursussen voor: 'Agressie-regulering". Maar ik kan er raar genoeg, na al die jaren van dromen over 'The Golden Years' , er vrede mee sluiten dat zoveel lieden hebben geprobeerd om hier iets van te maken, maar dat dit nooit voor lange duur is geweest. Als je ziet hoe een stad in tien jaar tijd veranderd is, waar industrie plaatsgemaakt heeft voor toerisme, dan valt er als club niet veel meer te profiteren van die stad. En nog teleurstellender is de draagkracht van de bevolking van die stad. Over het uiteindelijke lot van de club zal ik nooit durven oordelen, aangezien ik het zelf als een UNESCO erfgoed beschouw, zeker na honderdtwaalf jaar aan vermaak die het al die generaties heeft gegeven. Daar mag je voor mijn gevoel als passant -die maar een glimp van de club heeft mogen opvangen- niet over oordelen, al heb ik de conclusies ervoor op mijn lippen hangen als ik al die negatieve berichtgevingen in één overzicht duw. Misschien is mijn pessimistisch scenario wellichtniet gegrond. Laat het lot voor deze club gunstig uitpakken. Daar probeer ik dan ook op te hopen. Ik hoop van ganser harte dat het bestuur, (waar ik nog steeds vertrouwen in heb) binnenkort met goed nieuws in een persbericht naar buiten komt. Een overwinningsverhaal die dit gevoel van onbehagen bij mij kan doen wegnemen. Misschien dat ik dan als supporter ook weer de mogelijkheden begin te zien tussen al die nevel en mist, zodat die vloek die hier al jaren 'ogenschijnlijk' op de club rust, voor altijd naar het rijk der fabelen kan worden gestuurd.
Ik wens jullie allemaal een financieel gezond en sportief 2014 toe!
-houtengerard